وضع خوبی داشت، زندگی اش رو به راه بود. لباس خوب می پوشید و غذای لذیذ می خورد. وسیله ی نقلیه اش خوب بود. برای همین عده ای که او را نمی شناختند، به او ایراد می گرفتند که چرا راه و روش پدران خود را در پیش نمی گیرد. چرا برخلاف آن ها در آسایش و رفاه زندگی می کند؟

اما روزگار قحطی از راه رسید، نرخ تورم افزایش یافت و قیمت گندم و خواربار گران شد.


خدمتکارش را صدا زد و از او پرسید: چه قدر گندم در انبار ذخیره داریم؟


خدمتکار گفت: زیاد داریم، آن قدر که برای چند ماهِمان کافیست.


به خدمتکار گفت: همه ی آن ها را به بازار ببر و به مردم بفروش،


خدمتکار با تعجب گفت اگر آن ها را بفروشم دیگر خودمان نمی توانیم گندم تهیه کنیم.


ولی او با آرامش پاسخ داد: اشکالی ندارد. از این پس ما هم مثل سایر مردم نان خود را هر روز از بازار تهیه می کنیم. می خواهم از این به بعد نان خانه ی من نیز مثل اکثر مردم از نیمی گندم و نیمی جو درست شود.


اما خدمتکار هنوز در تعجب بود. نمی دانست چرا باید آقایش زندگی را بر خود و خانواده اش سخت بگیرد در صورتی که به اندازه ی کافی پول و ثروت دارد؟ آقایش حق دارد در آسایش زندگی کند. سایر مردم هم باید تلاش می کردند و پول در می آوردند تا برای این روزهای قحطی ذخیره داشته باشند....


خدمتکار هم چنان با خود فکر می کرد که صدای آقایش، امام جعفر صادق علیه السلام، او را به خود آورد:


"من آن قدر توانایی دارم که به فرزندان خودم در این قحطی و گرانی، نان گندم بدهم اما دوست دارم خداوند ببیند که من با مردم مواسات می کنم."



*******


+مُواسات یعنی یاری کردن به مال و تن (فرهنگ فارسی معین)، غم خواری و همدردی با دیگران، دیگری را در مال و جان همچون خود دیدن و دانستن (لغت نامه ی دهخدا).


"دستور اسلام مواسات و مساوات است، عدل و انصاف است، روش نرم و ملایم است تا در روح فقرا تولید عقده ننماید، آن کسی که رفیق یا همسایه یا ناظر اعمال اوست، ناراحت نشود....اسلام نمی گوید نان گندم بخور یا نان جو و یا گندم و جو را با هم مخلوط کن، می گوید روش تو باید در میان مردم مقرون به انصاف و عدالت و احسان باشد." (سیری در سیره ائمه اطهار، شهید مرتضی مطهری، ص 17)


پیامبر اکرم صلی الله مواسات با برادر دینی به خاطر خدا را یکی از سه عمل برتر معرفی کرده اند و آن را در کنار نماز اول وقت و همواره به یاد خدای متعال بودن قرار داده اند (سفینة البحار، ج 1، ص 23).


امام صادق علیه السلام نیز مواسات با برادر دینی را یکی از معیارهای شیعه بودن اشخاص و وسیله ی تقرب به خدا می داند (بحارالانوار، ج 71، ص 391).


و امیرالمومنین علی علیه‌السلام مواسات را سبب افزایش رزق و روزی می‌داند. (بحارالانوار، ج 71، ص 395، حدیث 22).



++ داستان بالا با اقتباس از یک روایت حقیقی است. اصل روایت در مجموعه ‏آثار استاد شهید مطهرى، ج‏18، ص ۴۳ آورده شده است. تفکرات شخصیت خدمتکار زائیده تفکرات نویسنده وبلاگ است.